Son zamanlarda geceleri uyku problemi yaşıyorum. Bu sıkıntıma da Galatasaray‘ım derman oldu. Sayelerinde güzel bir akşamüstü uykusu çektim. Gözümü açabildiğim dakikalarda beni tek mutlu eden şey genç Semih‘di. Aslan gibi top oynadı çocuk…
Son sözü Bülent Korkmaz’a bırakıyorum;
“Biz kazandıkça daha iyi olacağız, rakiplerimiz daha da tedirgin olacak. Sonuna kadar kovalayacağız.”
Dayanamadım, son söz benim; bu futbol rakipleri değil, bizi tedirgin ediyor hocaaaa!
umut en büyük işkencedir ütopyası galatasaray için geçerli bu sene. güvenemiyoruzda hakedemiyoruz da ne olacağımızda belli değil. abi ne kabus bir yıl bu sene ne umutlarımız hedeflerimiz vardı. şampiyonlar liginde göreceğiz dedik olmadı gelecek seneyede yüksek ihtimal yokuz. kadıköy finali, şiampiyonluk felan derken malum durum şekil 1 a. işin garibi şampiyonda olabiliriz hala. futbolda kötü. sahip olabileceğimiz en iyi yıldızlarada sahibiz. sabır ve zaman ..
2.’lik galatasaray icin hic bir zaman basari degildir derken bu sezon isallah 2. olup sampiyonlar ligine gideriz diyoruz… Bu oynanan futbolla o da mumkun degil. benim artik hic inancim kalmadi…
sezon başından beri inancımız hep vardı. şimdi kimsenin inancı yok. belki bu inançsızlık bizi zirveye götürür bir ters tepki yapar. ne bileyim yada iyiye yoracağım başka bir teori..
hani karanlığın en dibi aydınlığa en yaklaşıldığı andır gibi bir teori mesela